Μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει τους άλλους, εάν δεν μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του; Μπορεί ένα κόμμα να εξυγιάνει και να αλλάξει το σύστημα όταν δεν μπορεί να εξυγιάνει τον εαυτό του; Μπορεί μια κοινωνία να αλλάξει την πορεία της χώρας όταν η ίδια θεωρώντας τα όλα δεδομένα, δεν έχει την απαραίτητη εκείνη σοφία που θα τη βοηθήσει να κάνει την υπέρβασή της; Από πού λοιπόν θα «γεννηθεί» η ελπίδα;
Πριν από καιρό έγραφα «όλα οδηγούν σε ένα αδιέξοδο, που μάλλον είναι το όριο της σημερινής μας αντίληψης. Για να άρουμε λοιπόν το αδιέξοδο πρέπει να κάνουμε επανάσταση των αντιλήψεών μας».
Η σημερινή οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει σ’ αυτή τη ζητούμενη επανάσταση; Μάλλον όχι, γιατί με τη συμβατική σημερινή πραγματιστική λογική, κάτι ανατρέπεται από κάτι άλλο, μόνο όταν υπάρχει απτό συμφέρον δηλ. υλικό αντίκρισμα.
Μπορεί όμως (εξ αντανακλάσεως) η κρίση να αποτελέσει το ερέθισμα για την κινητοποίηση – συσπείρωση των δυνάμεων εκείνων που θα πρωτοστατήσουν στη δημιουργία του ζητούμενου κινήματος.
Το ζήτημα είναι εάν υπάρχουν αυτές οι δυνάμεις και με ποιο τρόπο θα συνδεθούν, θα συντονιστούν για να «χτίσουν» το κίνημα.
Οι δυνάμεις υπάρχουν, αλλά δεν είναι ούτε συνδεδεμένες ούτε συγκροτημένες. Δεν βρίσκονται σε ένα ενιαίο τόπο, «χώρο», θεσμό κτλ. Υπάρχουν, αλλά είναι διάσπαρτες εδώ και εκεί. Και τι είναι αυτό που τις συνδέει; Είναι οι βασικές αρχές του πολιτισμού μας: Δικαιοσύνη, αξιοσύνη, ανθρωπιά. Και από αυτά βγαίνει μια δύναμη, η δύναμη της γνήσιας δημιουργίας। Της δημιουργίας που δεν βάζει σαν πρωταρχικό σκοπό το κέρδος, αλλά την εσωτερική ικανοποίηση του κάθε ανθρώπου, που στο τέλος λέει «Τα κατάφερα!».
Παρά τις ανυπέρβλητες δυσκολίες, που δείχνουν ότι είναι ακατόρθωτο, ο άνθρωπος υπερβαίνει τον εαυτό του, τα καταφέρνει και νοιώθει την αρμονία, την πραγματική χαρά της δημιουργίας. Και όταν νοιώσει έτσι, όταν δει το "φως", θέλει να το μοιραστεί με όλους!
Τώρα πως θα «βρεθούν» αυτές οι δυνάμεις; Ακόμα και να «βρεθούν» πως θα συνδεθούν; Ποια δομή, δίκτυο, φορέα κλπ θα φτιάξουν, που θα αποτελέσει τη βάση του νέου κινήματος;
Πιθανόν μια δήλωση του ηγέτη του Κόμματος του Κογκρέσου της Ινδίας, Ραούλ Γκάντι «Θα καταστρέψω το σύστημα που με δημιούργησε», να είναι το κλειδί της απάντησης. Ο ηγέτης που θα έχει τα κότσια να το κάνει, θα ενώσει όλες αυτές τις δημιουργικές δυνάμεις. Γιατί η γνήσια δημιουργία επιτυγχάνεται μόνο με την «καταστροφή» των ισχυουσών συμβάσεων, αγκυλώσεων, αντιλήψεων, που είναι τα αίτια του αδιεξόδου και τα «εμπόδια» της λύσης. Είναι ίσως αυτό που ο Μίμης Ανδρουλάκης ονόμαζε «δημιουργική καταστροφή». Πριν από μερικούς μήνες ήλπιζα ότι θα μπορούσε να το κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου. Μάταια όμως!
Εν τέλει το υφιστάμενο παρασιτικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να αναγεννηθεί με όποια προσπάθεια। Η αλληλεξάρτηση μεταξύ των παραγόντων του και οι "αμαρτίες" τους, είναι τόσες πολλές, που η μόνη λύση είναι το εξ ολοκλήρου γκρέμισμά του!
Υπάρχει λοιπόν λύση; Μια πρώτη απάντηση δίνω με το ποίημά μου:
ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ
Ρήγματα παντού στο Καράβι του Μέλλοντός μας…
Στέλνουμε S.O.S μα δε μας ακούνε…
Ρίχνουμε φωτοβολίδες σωτηρίας μα,
νομίζουν πως το γιορτάζουμε…
Είναι λοιπόν μάταιες οι προσπάθειές μας;
Είμαστε μόνοι στην τρικυμία;
ΟΧΙ! Θα αγωνιστούμε για να σωθούμε!
Θα παλέψουμε για να γεννηθούμε!
Για να ναυπηγήσουμε νέο καράβι,
Γεμάτο ελπίδες και σιγουριά,
για τις αξίες και τα ιδανικά!
Είμαστε εμείς μ’ εμάς
και θα παλέψουμε να ξαναγεννηθούμε!
